“Çuna… lufta ka mbaruar. Kosova është e jona përgjithmonë. Tani të luajmë futboll.”

Në botën e sportit, janë ndeshjet që mbahen mend për rezultatet. Por janë disa që mbesin në kujtesë për fjalët që i tejkalojnë të gjitha golat. Dhe një nga ato fjalë u tha në dhomat e zhveshjes së Kombëtares Shqiptare, nga një futbollist i heshtur, por me zemër më të madhe se çdo stadium: Mërgim Mavraj.

Dhe aty, Mavraj foli. Me një zë të qetë, por që e dëgjoi gjithë historia:

Ato fjalë nuk ishin vetëm motivuese. Ishin çliruese. Ishin për ata që humbën gjithçka për këtë ditë. Për prindërit që panë fëmijët të largoheshin në mërgim. Për fëmijët që u rritën në kampet e refugjatëve me një top plastike dhe ëndrrën për të parë Kosovën të lirë.

Ishte një moment ku historia dhe sporti u bashkuan. Ku një zemër si e Mavrajt nuk fliste si kapiten i mbrojtjes, por si zëri i një populli të tërë.

Sepse ai nuk foli për taktikë, për kundërshtarë apo për fitore. Ai foli për paqen. Për normalitetin që vjen pas furtunës. Për lojën që duhet të luhet tashmë, jo për të harruar luftën, por për ta nderuar atë. Për të jetuar atë liri për të cilën u luftua aq shumë.

Futbolli, në ato çaste, nuk ishte më thjesht një lojë. Ishte mënyra më e bukur për të treguar se Kosova ekziston, është këtu, dhe nuk largohet më.

Ai fitoi zemrat e të gjithëve që besuan se përtej gjakut, dhimbjes dhe ndarjes, një top mund të bëhej urë. Një fjalë mund të mbyllte një plagë. Një skuadër mund të bëhej simbol i bashkimit.

“KORÇA BOOM”