Dervish Bejko – Qëndrestari i fundit i revoltës së Spaçit

Në historinë e vuajtjeve dhe qëndresës shqiptare ndaj diktaturës komuniste, emra të shumtë kanë hyrë në kujtesën kombëtare si simbole të kurajos dhe sakrificës. Një nga këta emra është Dervish Bejko, i njohur si qëndrestari i fundit i revoltës së Spaçit, një nga ngjarjet më të guximshme dhe tragjike të qëndresës antikomuniste në Shqipëri.

Revolta e Spaçit – Një akt sfidues në zemër të ferrit

Në maj të vitit 1973, në burgun famëkeq të Spaçit, të burgosurit politik shqiptarë organizuan një revoltë të rrallë dhe të pashembullt kundër regjimit komunist. Në një klimë terrori, urie dhe torturash, qindra burra guxuan të ngrinin zërin për dinjitetin njerëzor. Ata hodhën parrulla antikomuniste, brohoritën për liri dhe demokraci – një akt që në atë kohë konsiderohej krim kundër shtetit.

Ndër organizatorët dhe pjesëmarrësit e kësaj revolte ishte edhe Dervish Bejko, një djalosh i ri nga zona e Tepelenës. Ai ishte dënuar për bindjet e tij politike dhe mosnënshtrimin ndaj sistemit.

Dervish Bejko – i fundit që nuk u përkul

Pas shtypjes brutale të revoltës nga forcat e regjimit, shumë prej organizatorëve u arrestuan brenda kampit, u torturuan dhe u dënuan sërish. Katër prej tyre – të rinjtë Skënder Daja, Pal Zefi, Qemal Shtino dhe Ndue Prenga – u ekzekutuan publikisht për të frikësuar të tjerët. Por ndryshe nga shumica që u detyruan të nënshtroheshin pas dhunës, Dervish Bejko nuk e uli kokën asnjëherë. Ai vazhdoi të mbante qëndrim të pathyeshëm ndaj gardianëve, hetuesve dhe gjithë sistemit që kërkonte ta thynte.

Për shkak të qëndrimit të tij, ai u izolua për vite të tëra, iu nënshtrua torturave çnjerëzore dhe iu mohua çdo e drejtë. E megjithatë, ai mbijetoi, duke mbetur i fundit ndër të burgosurit e revoltës që nuk kërkoi falje, nuk firmosi asnjë deklaratë nënshtrimi dhe nuk pranoi të përkulet përballë diktaturës.

Trashëgimia e një qëndrestari

Sot, Dervish Bejko përfaqëson figurën e atij shqiptari që, edhe kur gjithçka duket e humbur, refuzon të heqë dorë nga dinjiteti dhe e vërteta. Ai është dëshmia e gjallë se liria nuk vdes kurrë, për sa kohë ka njerëz që janë gati të vuajnë për të.

Në një Shqipëri që ende përpiqet të pajtohet me të shkuarën e saj të dhimbshme, emri i Dervish Bejkos meriton të njihet, të nderohet dhe të ruhet si simbol i guximit, sakrificës dhe qëndresës pa kompromis.

 “KORÇA BOOM”