Dora e Zotit – Kur futbolli u bë mit

A ju kujtohet ajo ditë e nxehtë e qershorit në vitin 1986? Stadiumi “Azteca” në Meksikë ishte skena e një prej ndeshjeve më të ndjekura dhe më të mbushura me tension në historinë e Kupës së Botës: Argjentina përballë Anglisë. Një sfidë që mbartte mbi supe jo vetëm emocionin sportiv, por edhe një ngarkesë të thellë historike e politike – pasojat e Luftës së Ishujve Falkland që ende nuk ishin harruar.

Dhe aty, në minutën e 51-të të takimit, ndodhi diçka që do të mbetej përgjithmonë në analet e historisë së futbollit. Diego Armando Maradona, një figurë tashmë gjysmë-hyjnore për argjentinasit, kërcen për një top të lartë në zonën kundërshtare dhe e shtyn atë me dorë drejt rrjetës angleze. Gjithçka ndodh për një sekondë, arbitri nuk e vëren shkeljen, dhe goli quhet i rregullt.

Anglezët protestojnë, kamera e kap qartë momentin, por vendimi mbetet. Maradona, i pyetur më vonë, do të përgjigjej me fjalinë që do të bëhej legjendë:

“Pak me kokë, pak me dorën e Zotit.”

Ishte mashtrim për disa, mrekulli për të tjerët. Ishte Maradona në thelb të vet: një shpirt i lirë, një artist që nuk ndiqte rregullat, por i thurte ato në mënyrën e tij. Vetëm katër minuta pas këtij goli, ai do të shënonte një tjetër – të cilin FIFA do ta shpallte “golin më të bukur në historinë e Kupës së Botës” – duke dribluar gjysmën e skuadrës angleze për të përmbyllur një ndeshje që më shumë se çdo tjetër tregoi kontrastin e Maradonës: i dritës dhe i hijes, i gjenialitetit dhe i rebelimit.

"Dora e Zotit" nuk ishte thjesht një moment i diskutueshëm – ishte një çast i kthyer në simbol, një fije poezie e zezë që rrëfen më shumë për futbollin se shumë rregulla të shkruara.

Sepse futbolli nuk është gjithmonë i drejtë. Por është i vërtetë.

“KORÇA BOOM”