"Kockat shërohen, por dorëzimi lë plagë që nuk i shëron as koha" - Jackie Chan

Kam fjetur në rrugë. Kam qenë i sëmurë për një kohë të gjatë. Kam thyer kocka. Më kanë quajtur i çmendur... por kurrë nuk jam ndalur.

Kur erdha në këtë botë, prindërit e mi nuk dinin nëse duhej të qanin apo të qeshnin. Ishin aq të varfër, sa menduan të më braktisnin – ndoshta për të më ofruar një jetë më të mirë. Por askush nuk më adoptoi.

Nga fëmijëria nuk mbaj mend lodra – vetëm dhimbje. Në moshën shtatëvjeçare, më dërguan në një shkollë të rreptë kineze, ku ndëshkimi nuk vinte me fjalë, por me shkopinj.

Kalova dhjetë vjet i mbyllur atje, duke stërvitur trupin dhe shpirtin për 19 orë në ditë. Mësova të këndoj, të aktroj, të bëj akrobacione – por, mbi të gjitha, mësova të duroj.

Kam thyer hundën, gishtat, kyçet e këmbëve... dhe një herë rashë nga një ndërtesë, gati sa nuk humba jetën. Por kurrë nuk thashë: "Nuk mundem."

Ndërsa të tjerët ëndërronin famën, unë doja vetëm të mbijetoja përmes artit. Çdo rënie ishte dëshmi se ende isha gjallë.

Kur fillova të luaj në filma, më quanin imitues i Bruce Lee. Më përçmuan për shtatin, për pamjen…

Punova si kaskader, duke vënë jetën në rrezik, ndërsa të tjerët merrnin çmime dhe lavdi.

Hollywood-i më mbylli derën në fytyrë – jo një herë, por mbi dhjetë herë.

Por unë vazhdoja të buzëqeshja. Sepse pas çdo rënieje, ngrihesha edhe më i fortë.

– Jackie Chan

“KORÇA BOOM”