Parashqevi Simaku: “Jam martuar me adetet e Kavajës, me një unazë diamanti dhe një premtim të mbajtur, nuk kam dashuruar kurrë

Nga skena e Festivalit të Këngës në vitin 1981, deri në jetën e qetë në SHBA, Parashqevi Simaku ka qenë dhe mbetet një nga zërat më të dashur e të respektuar të muzikës shqiptare. Në një rrëfim të rrallë dhe të ndjerë për gazetarin Blendi Fevziu, këngëtarja që i dha shpirt muzikës shqiptare, flet për jetën, dashurinë, familjen dhe rrugëtimin e saj artistik.

Thjeshtësia që e bëri të madhe

“Isha shumë e thjeshtë. Asnjëherë nuk lyhesha, edhe kur shkova në shkollë. Vishesha shumë thjesht”, rrëfen Parashqevi me buzëqeshjen e dikujt që kurrë nuk ka ndier nevojën të shtiret. As kur e pyetën për dashuritë rinore, nuk hezitoi të thotë: “S’kam rënë kurrë në dashuri! Kam pasur fatin që më kanë dashur…”

Hollywood-i që nuk e tundoi

Kur emigroi në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, jeta i buzëqeshi. Ajo e përshkruan fillimin e ri si një periudhë “si në parajsë”. Por, ndryshe nga shumë artistë që ëndërrojnë të depërtojnë në botën e kinemasë ose muzikës perëndimore, për Parashqevinë kishte më shumë rëndësi diçka tjetër — dashuria dhe krijimtaria në çift:“S’kam lënë asnjë ditë pa provuar. U martova me Robertin shumë shpejt. Më iku ai interesi për Hollywood-in… Fillova të shkruaja këngë me Robertin.”

Një martesë me rrënjë shqiptare

Dashuria e saj me bashkëshortin Robert Nofle u kurorëzua në mënyrën më të bukur, me respekt për prindërit dhe traditat shqiptare. Rrëfimi i saj është plot ndjenjë:“Babai im më thoshte: Mos iu ndaj kismetit të parë. I thashë Robertit: Kërko dorën time për martesë tek babai im, se ia kam premtuar babës dhe nanës. Babai tha: Tani do vdes rehat, se qenka serioz. Jam martuar me adetet e Kavajës, ndërsa Roberti u ul në gjunjë dhe më dha unazën e diamantit.”

E fundit herë në atdhe, për babanë

Në Shqipëri ka shkelur për herë të fundit 21 vite më parë, në vitin 2004, për të përcjellë të atin në banesën e fundit. Ajo mbetet një figurë që ka munguar fizikisht në skenë, por që jeton në memorien kolektive të publikut shqiptar.

Hapat e parë, kujtime që nuk shuhen

Rrugëtimi i saj në muzikë filloi me emocione të mëdha. E kujton me hollësi të ndjera momentin kur doli për herë të parë në skenë, në dhjetor 1981, në një kohë të trazuar pas vetëvrasjes së Mehmet Shehut:“Më dhanë një duet me Hysni Zelën. Por pak ditë para festivalit na thonë që nuk do të bëhej... Ishte dramë. Duhej të dubloja Irma Libohovën. Këpucët i mora nga garderoba e Operës dhe i vesha me gazeta brenda, ishin të Edit Mihalit.”

Edhe pse publiku ishte i zymtë, Parashqevi la përshtypje të fortë dhe nisi një rrugëtim që do ta kthente në një ikonë të padiskutueshme të muzikës shqiptare.

Një zë që nuk harrohet

E kuruar, me energji të pazakontë dhe me një shpirt që nuk është zbehur nga vitet, Parashqevi Simaku është dhe mbetet një emër që nuk ka nevojë për rikthim për të qenë e gjallë në kujtesën e shqiptarëve.Zëri i saj i ëmbël dhe i fuqishëm, sjelljet e thjeshta, por plot dinjitet, dhe përkushtimi ndaj familjes e traditës janë ato që e bëjnë më shumë se një këngëtare — e bëjnë një figurë frymëzuese që ka lënë gjurmë të pashlyeshme në kulturën shqiptare.

“KORÇA BOOM”